غرق در نور لامپهای مهتابی، و میان ساقههای پیچوتابخورده، فرشی سبز و سفید مسیر عبور ستارههای شبنشینی مد موزه متروپولیتن (مت گالا Met Gala) ۲۰۲۴، «زیبارویان خفته: بیداری دوباره مد» را تشکیل میداد. و در عین حال که مسیر داخل موزه هنر متروپولیتن سرراست (بهمعنای واقعی کلمه) بود، این مفهوم پاسخهای گوناگونی از جانب شرکتکنندگان برانگیخت.
امسال، موسسه طراحی لباس با احیای ۲۵۰ لباس از مجموعه دائمیاش، که آنها را به سه بخش اصلیــ زمین، هوا، و آبــ تقسیم کرده بود و بهکارگیری فناوری پیشرفته که امکان میداد الیاف لباس به دلایل گوناگون بر فضا مستولی باشد، درصدد بود تجربه حسی بیمانندی برانگیزد. گفتوگوهای حفاظت از محیط زیست با حفظ مد در هم آمیخته بود، و به این نتیجه رسید که تولد دوباره طرحها، حتی آنهایی که هرگز نمیتوان دوباره به تن کرد، نقطه اوج پایایی [همزیستی بشر و محیط زیست] است.
سبک پوشش «باغ زمان» بر مبنای همین موضوع بود و توجه را به کنار هم قرارگیری زیبایی طبیعی و نوآوری جلب میکرد. این موضوع که بر پایه داستانی از جیجی بالارد در سال ۱۹۶۲ در مورد باغی بلورین با قدرت معکوسسازی زمان بود، از شرکتکنندگان دعوت میکرد رویکردی طبیعتمحور داشته باشند یا از اشکال موجود در آرشیو الهام بگیرند. و از رژه سرزنده و پر از جزئیات و ریزهکاری بازیگران، کمدینها، هنرمندان، و شخصیتهای تاثیرگذار که امشب از پلهها بالا رفتند، به نظر میرسید که بیشتر آنها تکلیف را میدانستندــ غیر از چند نفر معدود که بهشدت کسلکننده بودند.
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
بیایید با بخش عادی ماجرا شروع کنیم. فکر میکنید که ضروری است یکی از روسا طبق موضوع لباس پوشیده باشد. اگر چنین باشد، ظاهر کریس همسورث درست بررسی نشده بود. این بازیگر با یک کتوشلوار بیدکمه عاجی از راه رسید (هیچ توصیف یا جزئیات دیگری برای گفتن نیست). پیراهن یقهدکمهدار دکمهنبسته و جلیقه همرنگ شاید به او میآمد اما به مفهوم مدنظر هیچ ربطی نداشت. همسورث دستکم میتوانست یک گل بخیهدوزیشده یا بافت کنگرهدار به لباسش اضافه کند، با منسوجات زیستی بازی کند، کاری که سارا برتون، مدیر سابق بخش خلاقیت الکساندر مککویین، میکرد. فقط میتوانم بگویم، خدا را شکر بهخاطر همراهش.
بد بانی سراغ جان گالیانو از مزون مارژیلا رفته بود تا یک دست لباس طراحی کند که با نماد این نام تجاری کاملا جفتوجور بود و پاپوش سممانندی با سایه ایجاد کرده بود و زیورآلاتی که مشابه کنت اکسل در داستان بالارد بود. در همین حال، زندایا به نظر میرسید ایدهای مشابه داشت، با گالیانو همکاری کرده بود تا لباسی سفارشی خلق شود و طراحی گالیانو برای ژیوانشی در سالی که زندایا به دنیا آمده بود، سال ۱۹۹۷، زنده شود. ستاره سریال «سرخوشی» (Euphoria) با یک تیر (طراح) دو نشان (مفهوم) زد، با لباس شب مارپیچی شبیه یک قلمستان زیرآب با ساقههای انگور دریایی آمد و در یک بالاپوش تنگ مشکی، آستینهای پفی، دنباله حجیم دامن و کلاهی بهشکل دسته گل در آنچه شاید زندگی گذشتهاش بود دوباره متولد شد.
همانطور که انتظار میرفت، صحنه غرق طرحهای گلدار بود. گیاهان سبز ساقهبلند و گلهای رز روی لباسها منجوقدوزی، گلدوزی، و وصل شده بودند. در مورد کیم کارداشیان، گالیانو نوعی تور فلزی وصل کرده و نقشهای از گلهای نقرهای تشکیل داده بود. ریس فلدمن، اشلی گراهام، مورگان اسپکتور، و آشر در مقایسه با کلسی بالرینی، ایو ادبری، و جوردن راث، شاید به شکلی ظریف و خفیف عناصری از زمین را [در لباسشان] گنجانده بودند، اما دستکم تلاشی کرده بودند.
بسیاری نیز با به تن کردن رنگهای آبی اقیانوس، پولکدوزیهایی که روی هم قرار میگرفت، حاشیههای دالبر، و طلایی اکلیلی، سراغ دریا و آسمان رفته بودند. سپس، ویزدم کی روی پلهها در کت قرمز سوخته با دنبالهای بلند، شبیه اخگری جاودان که خاموش نخواهد شد، صحنه را به آتش کشید.
از منظر بیرونی، این ایده با مجموعهای گوناگون از رنگها، بافتها، و اشکال را میتوان پیچیده دانستــ حتی سارا جسیکا پارکر در لباس تندیسشکل ریچارد کویین گفت همینطور است، در همین حال، چهرههایی مانند کایلی جنر، مت دیمون، دونالد گلاور، جیمی دورنان، و دیواین جوی رندالف همگی با ظاهری ساده از راه رسیدند که ناخواسته به سردرگمی افزودند. با وجود این، بهرغم چندوجهی بودن، مهمانان در فضای امسال مت گالا مسیر را پیدا کردند، که روند حرکت را پویاتر کرد و سرعت بخشید، در مقایسه با آنچه در قضیه سال ۲۰۲۳ مشاهده شد که تجلیل از کارل لاگرفلد، طراح دیرینه شانل، بود.
آنچه پیشتر فهرستی دو رنگ و صریح از قصیدههای تقدیمی به طراح رنگگریز فاستونیدوست بود امسال با رنگپاشی مشابه جکسون پالک اما توام با نوآوری الکساندر مککویین، زرقوبرق دیور، منحصربهفردی گالیانو، الگوی وفقپذیر تام براون، و بسیاری دیگر جایگزین شد.
© The Independent